Het moederschap is mijn yogamat

Hoe vaak heb ik zelf tot tien moeten tellen om niet knettergek te worden?

Hoe vaak ben ik mezelf verloren in mijn overvolle chaotische moederbrein, de overvolle wasmanden en de chaotische troep in de woonkamer?

Ik heb TIJD NO-DIG voor MIJ-ZELF!

“Verlies ik al mijn vrijheid in het moederschap?” vroeg een zwangere moeder mij laatst.

“Kan ik nog mediteren en tijd aan mezelf besteden? De kostbare stiltetijd met mezelf beleven om uit mijn hoofd te reizen naar mijn hart?

Als dat met moeite lukt in deze veel te drukke maatschappij, hoe moet dat straks met een baby als echt alle vrijheid verloren is gegaan?”

Zit vrijheid in de lanterfant-tijd op de zaterdagochtend, waarna je na een rondje hardlopen om half 12 besluit om weer in bed te gaan liggen,
de spontane borrel op donderdagavond zonder daarvoor oppas te hoeven regelen of zonder zorgen tot 3 uur ’s nachts series te kijken omdat je de volgende dag gerust uit kunt slapen?

De goddelijk lange yogapractice, met een tweede kopje thee na.
De ultieme meditatiesessie met voortschrijdende inzichten zoals je ze nooit eerder had.

Dat verlies je geheid.

Zelfs je kostbare 5 minuten in het kleinste kamertje worden je afgenomen door een krijsend kind in de wipstoel of een rustig kind in de draagzak én aan de borst in datzelfde kleinste kamertje.
Reken maar dat het te klein, te warm en uiterst oncomfortabel is. De koffie is opeens noodzaak, maar altijd koud. De to do lijst oneindig, evenals de puinzooi. Over haren kammen kun je alleen dromen. Dromen? oooh, slaap! kostbare lieve slaap. Waar ben je om mij op te laden en mijn brein te laten functioneren?

Als je kind maar gelukkig is, we zetten onszelf er graag voor op zij.

Het ego verliest, de liefde wint.

Wat heb ik verlangd naar de meditatiesessies, woedend, gefrustreerd en machteloos versmolt ik het volgende moment in liefde voor het lieve lachje van mijn kind. Ik leerde mijn grenzen kennen, mijn mogelijkheden om te groeien. Mijn frustraties, mijn liefde. Mijn vermoeidheid, mijn oneindige energie. Mijn allerlelijkste diepste donkerste kant en mijn allermooiste liefdevolle zachte kant.

Met een driftige peuter in de supermarkt, de verwijtende blik van de één en een medelevende blik van de ander, dwaal ik in gedachten af naar de yogales.

Adem..

Wees zacht voor jezelf. Accepteer waar je nu bent. Dat kan morgen anders zijn, of over 5 minuten.

Ik ben in de supermarkt. Met een ziedend kind. Ze verstijft, ze krijst. Ik adem, ik verzacht, ik wacht.

Er ontstaat ruimte.

De weg van mijn hoofd naar mijn hart, van frustratie naar liefde.

Ik maak hem elke dag. Als een gruwelijk of goddelijk lange yogapractice van zeker 12 uren op een dag.

Het moederschap lijkt wel mijn meditatiekussen.

Het moederschap is mijn yogamat.