Beide geboortes van mijn dochters waren liefdevol en prachtig, ik gun dat iedere vrouw, iedere ouder en bovenal ieder kind. Het spoorde me aan om hypnobirthingdocent te worden. Best logisch toch?
Maar de echte reden ligt veel dieper.
Ik werd geboren na 34 weken zwangerschap. De vliezen zijn gebroken en er is geen weeënactiviteit. Na twee dagen krijgt mijn moeder koorts en blijkt ze een infectie te hebben die voor ons allebei (levens)gevaarlijk is. Er zijn op dat moment lichte weeën en ze krijgt bijstimulatie. Het heeft weinig effect, de pomp wordt op de hoogste stand gezet. Na 5 uur is er 1.5 cm ontsluiting. Op de CTG is te zien dat mijn hart een aantal keer stilstaat.
Mijn moeder wordt met spoed naar de operatiekamer gereden en onder algehele narcose gebracht.
Ik word met een keizersnede geboren.
In die tijd (1985) moeten prematuren laten zien dat ze willen leven. Ik word op een metalen tafel in de operatiekamer gelegd en 1 minuut geobserveerd. Ik heb moeite met ademen, maar het lukt. Na deze minuut word ik behandeld. Zuurstof, een infuus met antibiotica, een sonde. Ik word in een couveuse gelegd. Mijn moeder zie ik pas drie dagen later. Ze mag me even aanraken door de gaten in de couveuse. Mijn vader mag me eerder bekijken en hij mag een foto maken. Hij krijgt geen toestemming om mij aan te raken.
Ik heb anderhalve week in de couveuse gelegen en daarna een week in een warme kamer. Mijn broers zagen mij vanuit deze kamer voor het eerst. Zij buiten en mijn moeder en ik binnen achter het raam. Hierna werd ik overgeplaatst naar een ander ziekenhuis, omdat dit beter te bereizen was voor mijn ouders en mijn broers mij dan ook mochten zien en vasthouden. Dit is een korte samenvatting van de start van mijn bestaan. Gelukkig weet ik daar niks meer van.
Ik heb dit natuurlijk niet onthouden. Dacht ik. Dat dacht ik best lang. Wie onthoudt nou zijn geboorte? Toch?
Totdat ik op mijn 21e naar een hypnotherapeut ging omdat ik me steeds niet veilig voelde, ongelukkig was en geen relaties durfde aan te gaan.
Ze bracht me in hypnose en voerde me terug naar mijn geboorte. Ik durfde dat niet en kwam steeds uit de trance. Maar mijn onderbewuste vertelde me dat het belangrijk was om naar dit moment terug te gaan. Met een omweg zijn we bij de geboorte gekomen en beleefde ik (opnieuw) hoe de geboorte voor mij geweest is. Ik voelde de stress, ik voelde dat ik opeens uit de warme buik was gehaald, zonder dat ik het door had. Ik voelde de kou en de hardheid van de tafel onder me. En ik zag vier mensen van bovenaf naar me kijken.
Het deed pijn om te ademen, waarom hielp niemand mij?
Er is niemand die mij begrijpt.
Waar is mijn moeder? Waar ben ik?
Ik hoor hier niet thuis.
Ik voelde me eenzaam in de couveuse. Ik had geen idee wat er ging gebeuren.
Als er iemand kwam werd ik geprikt met naalden.
Aanraking doet pijn.
Ik was alleen. Heel alleen.
Niemand houdt van mij.
Hier begonnen de gedachtepatronen die mij voor een groot gedeelte van mijn leven (onbewust) hebben gestuurd. Gelukkig, als je eenmaal bewust bent van je gedachten, kun je hiermee leren omgaan en kun je ze ook omzetten naar positieve overtuigingen. Positieve overtuigingen die meer helpend zijn bij het gevoel van veiligheid, het gevoel welkom te zijn en gezien te worden, je geliefd te voelen en lief te hebben.
Toen ik zelf zwanger werd kon ik niet geloven dat ik met toeters en bellen in het ziekenhuis zou bevallen. Ik geloofde het niet, maar nu weet ik ook dat ik koste wat kost mijn eigen geboorte-ervaring mijn kinderen wilde besparen. Mijn kinderen, en het liefst alle andere kinderen. En alle ouders. Ik wens iedere vrouw, iedere ouder en bovenal ieder kind een liefdevolle start. En als ik daarbij kan helpen, doe ik dat met liefde. Heel veel liefde.
Moederschap als yogamat / coaching @ Jade & Lune
Dutch 
English